Canim oglumu beklerken gecen ilk 27 hafta, her seyin rutinde gectigi ve dolayısı ile cok mutlu oldugumuz donemleri getirdi bize.
27. haftayı tamamladigimiz pazar gunu, bizi telaslandiran bir tatsızlık yasadik.
13 Eylul 2009 Pazar gunu, sabah kahvaltımızı yaptık, sonra da ogleden sonrası icin plan yaptık. Sinemaya gideriz, Fenerbahce parkında yuruyus yaparız diye dusunduk.
Hazırlanmak icin kalktigimda, normal olmayan bir durum oldugunu anladim. Birden basim dondu, ve sonra kanama basladi.
Ne yapacagimi sasirdim, ilk bir dakika dondum kaldim. Ve panik basladi bende. Aglamaya basladim, kendimi cok caresiz hissettim. Kocis'e seslendim, hemen doktora gitmeliyiz diye. O da dondu kaldi, anlayamadi bir muddet, sonra sakin ol, doktorumuzu arayalım dedi. Hemen doktorumuz, İbrahim Sozen'i aradik. Telas etmeden hemen hastaneye gidin, nobetci doktor sizi muayene etsin sonrasında hemen beni arasın dedi.
Evle hastane arasındaki o 6 dakikalık yol bitmedi. Kipirdamaya bile korkarak oturuyor ve surekli aglayarak dua ediyordum yol boyu.
Acile gittigimizde nobetci doktor karsiladi bizi, doktorumuz aramis durumu haber vermis. Beni muayeneye aldi doktor. Evet, kanama var, kac haftalık dedi. Sonrasında bebegin bas ve gobek olcumunu yaptı, himmm 1800 kg civarında merak etmeyin erken dogum olsa bile yasar dedi. Ben hickiriklar arasında, nasıl olur gecen hafta doktora gittik 1200 gr. kadardi, ne olur bi seyler yapin diye aglamaya basladim.
Beni baska bir odaya aldilar, kan aldilar ve serum bagladilar. kanama kontrolu yapacagiz, yatis verelim size dediler.
Benim doktorumla telefonda goruserek durumu kontrol altına almaya calistilar. 2 saat sonunda kanama kesildigi icin ve evle hastane arası cok yakın oldugu icin bizi eve gonderdiler.
Neden oldu, tekrarlama riski nedir, bebek iyi mi sorularının tam da net cevaplarını alamamis olarak ve dogal olarak huzursuz bir sekilde eve donduk.
Ertesi gun hemen kendi doktorumun muayenehanesine gittik. Ilk kez NST denen cihaza bu tatsiz sebepten baglanmis oldum. Minigin kalp atislarini dinledik, sonra muayene ve ultrason oldu. Doktorumuz simdilik her sey normal, takip edelim, cok zorunlu olmadikca sehir disina cikmayin, kendinizi cok yormayın, onumuzdeki hafta da goruselim diyerek ugurladı bizi.
Sonraki bir kac hafta bu tedirginlikle gecti. Coktan kalbimize dusmus olan evlat sevgisi, ve onu kaybedecegiz korkusu, hayatta yasadigim en derin korkuydu herhalde. Allah hic bir anne babaya evlat acisi gostermesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder